2 years experience the real story of Irin — (The Last Part) สองปีอันมีคุณค่า บทเรียนจากเรื่องจริงของผู้หญิงที่ชื่อ “ไอริณ” (ตอนจบ)
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนจากประสบการณ์ตรงกับตัวเองทั้งหมด จากมุมมองของคนเขียนคนหนึ่งเท่านั้น
มาถึงตอนสุดท้ายแล้วจริง ๆ แล้วละ หลังจบไปถึงสามตอน ตอนที่ 1 ตอนที่ 2 และ ตอนที่ 3 ตอนล่าสุด จริง ๆ อยากเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยให้สาวเปิ้ลได้อ่านทีเดียว เพราะตอนสำคัญ จริง ๆ อยู่ที่ตอนนี้ แต่ก็อร๊ายยยยย!! เจ้าตัวได้อ่านแล้ว ผมก็เขิลสิครับ แฮร่ ๆ ผู้ชายก็ขี้อาย ใจละลายเป็นกับเขาด้วยนะ หลงรักสาวคนนี้แล้ว ไม่มองสาวคนอื่นเลยแหละ!!! เอาหละ…ไม่ให้เป็นการเสียเวลา ก่อนวันหวยออก เข้าเรื่องดีกว่า
ความรู้สึกและประสบการณ์ดี ๆ ที่ได้ร่วมงานกัน ก้าวสำคัญของมิตรภาพ
ในช่วงเวลาจะสองปีแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่เจอ เปิ้ล ไอริณ จนถึงวันนี้ ถือว่าเป็นอะไรที่คุ้มค่ากับหลาย ๆ สิ่ง หลาย ๆ อย่างที่ได้เปิดกว้าง เข้าไปในโลกของเธอ มีแต่เรื่องที่ประทับใจเยอะแยะมากมาย เช่น การเอาใจใส่ในทุกเรื่อง ๆ ของขวัญจากแฟนคลับที่มีให้สาวเปิ้ลนั้น ก็เก็บหมดทุกชิ้น เพราะมันเป็นกำลังใจดี ๆ จากผู้หญิงคนเดียวคนนี้ได้ดีที่สุด คนที่ติดตามสาวเปิ้ลนั้น คือ กำลังใจที่ทำให้เธอได้มีที่ยืนและต่อสู้ชีวิตต่อไป การตอบคำถามที่ชั้นเชิง กับครั้งหนึ่งที่เคยโดนวิจารณ์เรื่องชุดของสาวคนนี้ ว่าเป็น การใส่ชุดเหมือนต้นโพธิ์ ที่ทำให้รู้ถึงการตอบคำถามที่บางที ก็คิดไม่ถึงว่า เธอตอบในแง่ดีแบบ ต้องกราบสาวเปิ้ลงาม ๆ เลยแหละ
“ห้องลับมาก” มันไม่ใช่ห้องลับหรอก แต่เป็นห้องแห่งบทเรียนของคนเราต่างหาก
เคยเอ่ย ๆ ไว้ตอนต้นในเรื่องของ ห้องลับมาก ในตอนของ สาวเปิ้ล ได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง มีทั้งสามช่วง ช่วง 1 ช่วง 2 แต่ว่าเน้นให้ดู ช่วง 3 มาก ๆ คือ รสเด็ดจริง ๆ นะ ซึ่งต้องไปกันดูเองแล้วละว่าทำไมถึงบอกแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้หรอกว่าเป็นยังไง แล้วแต่มุมมองของแต่ละคน แต่ส่วนตัวแล้ว มันได้อะไรกลับไปเยอะนะ แต่บอกใบ้ให้ว่า ชีวิตมันไม่ทันดูใจ มันเกิดขึ้นจริง
แรงบัลดาลใจให้ได้มีพื้นที่ได้ทำคำคมต่ออายุได้ถึงสามปีเต็ม ๆ
มันเป็นภาคต่อก่อนที่จะเจอเปิ้ล ครั้งแรกด้วยซ้ำ ซึ่งมันเป็นจังหวะที่พอดีกันเป๊ะมาก เรื่องราวคือ อยากจะสานต่อ อยากจะเพิ่มคอนเทนต์เพิ่มให้กับตัวทำรูป แต่ไม่รู้จะหายังไงดี สุดท้ายก็ไปเจอสาวเปิ้ลในรูปพอดี ซึ่งเป็นงานเปิดตัวมะหมา มะเหมียว Charity รวมผลอาสา ช่วยเพื่อนสี่ขาไร้บ้าน ความคิดที่อยากจะไปก็เกิดขึ้น และ อารมณ์อยากจบโปรเจค ณ ตอนนั้น ก็เลยไปหาจนมาเป็นจุดประกายความฝันของตัวเองให้ได้ยืนยาวได้ถึง 3 ปี เต็ม ๆ ตอนนี้คือ เลิกทำแล้วละ เพราะอยากให้มีเวลาตัวเองบ้าง เพราะทำแต่ละครั้งนั้น มันต้องใช้เวลา กว่าจะได้สักตัว ก็นานพอสมควรกว่าจะสมบูรณ์สักชิ้นก็สุด ๆ จริง ๆ นั้นแหละ ตั้งแต่ที่เลิกทำมา จนทุกวันนี้ก็ยังมีคนถามหานะว่าทำไมต้องปิดตัวไป เมื่อไรจะกลับมาทำอีกที แต่ก็อย่างว่าแหละเนอะ อยากทำนะ แต่เวลาไม่พอจริง ๆ ก็ต้องเลิกทำไปโดยแอบเสียใจไหม ก็มีอยู่นะ แต่ด้วยตัวเองแล้ว อยากทำอย่างอื่นด้วย ก็เลยไปในสิ่งที่ดีกว่า ใครมีฝัน รีบทำตามฝันเลยนะ เวลาไม่เคยรอใครจริง ๆ
บทส่งท้ายเรื่อง และ ความในใจจากต้อมที่มีถึงสาวเปิ้ล
มาถึงบทส่งท้ายเรื่องกันแล้วละเนอะ ก็จะเห็นได้ว่า มิตรภาพและคู่บุญ ที่ได้ร่วมงาน ร่วมบุญกันมา มันเป็นอะไรที่มีคุณค่าที่สุดแล้วละ สำหรับตัวเองนะ กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ๆ สำหรับทุก ๆ คน แต่อยู่ที่ว่าเราให้อะไรกับเขาก่อนหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเอาแต่บ่น เอาแต่อิจฉาใส่กัน แล้วมันจะได้ผลไหม ?? และ บทเรียนที่ผ่านพ้นนั้น ก็ทำให้ระลึกการสะสมบุญกันมากกว่าเดิม ความประมาท และ ชีวิตหลังความตาย คือ สิ่งอันตรายที่สุด ทุกอย่างก็มีบทเรียน แต่อยู่ที่ว่า เราจะเอามาเป็นอะไร “ก้อนหิน” หรือ “หนังสือ” ที่ทับตัวเอง หรือ เก็บไว้ใจและทำในสิ่งที่ถูกต้อง
ความในใจที่มีให้
วันนี้สองปีแล้วนะ ที่ได้เจอกับ พี่เปิ้ล ไอริณกันครั้งแรก ที่งานมะหมาฯ จนมาถึงวันนี้ มันเป็นอะไรที่มีความสุขและได้กำลังใจกลับมาทุกครั้งที่ได้เจอกัน สิ่งที่พี่เปิ้ลสอนนอกเหนือจากนั้น คือ บทเรียนในชีวิตจริง ที่ไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่ข้าง ๆ เรา ตราบใดที่เราพยายามเข้าหาสิ่งดี ๆ แล้วจะเห็นอะไรดี ๆ ขี้นมาเองถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ที่นอกเหนือจากการทำงาน หรือ เรียน เพราะเนี่ยแหละ คือ บทเรียนชีวิต ที่ทำให้เราได้เจอกัน
การเจอกันของคนเรามีที่มาไม่เหมือนกัน การเจอกันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ การเจอกัน มันก็เกิดจากสิ่งที่ชอบเหมือน ๆ กัน แต่ก็คงไม่ดีเท่า ทาน ศีล ภาวนา และ บุญ เสมอกัน ที่เจอกันแล้วก็มีความสุข และ มีความผูกพันของกันและกัน การเจอกันของเรา ก็เกิดจากบุญเก่า แต่ก็ไม่ดีเท่า บุญใหม่ในปัจจุบันที่ส่งเสริมไปในทางที่ดีด้วยกัน เป็นกำลังใจให้กันและกัน การที่ทำให้ใครสักคนมีกำลังใจกลับมา มีแรงสู้ต่อไป ส่งเสริมเรื่องดี ๆ ให้แก่กัน นี่แหละ คือ “คู่บุญ” ที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเรานั้นแหละ โดยไม่ต้องไปเดินหาที่ไหนเลย ขอบคุณสำหรับบทเรียนที่มีให้กันเสมอ ไม่เสียแรงที่รักกัน เพราะเรารักเธอที่เป็นตัวเธอจริง ๆ
รักพี่เปิ้ลเหมือนเดิมนะ ที่เพิ่มเติม คือ ให้กำลังใจมากขึ้น และ ดูแลกันให้นานที่สุดครับ ขอบคุณครับ
